بخش عمدۀ تعالیم و دستورات قرآنی که مجموعه‏ای است از اندرز‏ها، عبرت‏ها، محکمات و متشابهات، از رهگذر شگردهای ادبی و به‌ ویژه فنون‌ قصه‌سرایی و حکایت‌پردازی و به‌ اصـطلاح‌، ادبـیات داستانیِ روایی انتقال یافته است. برای شناخت و تحلیل قصص قرآنی، بهره‏گیری از نظریه‏های روایت‏شناسی و تئوری‏های آن مانند: سطوح‏روایی، طرح، داستان، زمان و اقسامش، متن‏روایی، شیوۀ روایی قصص، معانی و مبانی، که ابزاری برای تحلیل متن در اختیار می‏گذارند، از شیوه­های کارآمد به حساب می­آیند. فرضیه اصلی آن است که عنصر زمان روایی و اقسام آن از منظر روایت­شناسی از جمله عناصر مهم در روایت­های قـصص‌ قرآنی‌ به­ویژه در قصص سورۀ کهف هستند. همچنین تلاش می­شود به این سوالات پاسخ گفته شود که چگونه مـؤلفۀ زمان به بهترین نحو در شکل­گیری طرح قصص سورۀ کهف بهره گرفته شده است؟ و چگونه در قصص سورۀ کهف، عناصرِ زمان روایی همچون نظم، تداوم، سرعت روایی و بسامد در نسبت با داستان تاریخی با چینشی هنرمندانه، قصه­ها را به پیش می­برند؟ زمان­روایی در این مقاله بر اساس دیدگاه­ها و نظریات ژرار ژنت بررسی خواهد شد. متون روایی با دو عنصر اصلی سر و کار دارند: داستان و طرح و در نتیجه­گیری این پژوهش تصریح شده که عنصر زمان بیشترین کارایی را در داستان و طرحِ قصه­های ملاقات موسی(ع) با خضر، اصحاب‏کهف و ذوالقرنین داشته است.