|
عقلانیت تقیه در گفتمان معصومان (ع)
|
قاسم محسنی مری   1، سلیمان عباسی |
|
|
|
چکیده: (1202 مشاهده) |
| تقیه در معنای توان سازگاری و تابآوری زیستهای ناهمگون (دیگرباشی، دیگراندیشی و دیگرزیستی) است که به جهت دلبستگی آدمی به دین خاص، شیوه زیستی ناهمسویی را با آن در پیش مینهد. این مؤلفه از فنون راهبردی انسان در شرایط دشوار است که از عقلانیت و اخلاق فایده انگاری بهره دارد که در برابر جبرهای ناهمسان و گوناگون باوری، سیاسی و اجتماعی روش رواداری را پی میگیرد. این شیوه راهبردی برپایه الگوی گفتمانی معصومان(ع) در ساحتهای گفتاری و رفتاری در حوزه فراگیر فردی و اجتماعی، سبک زیست ویژه برای باورمندان دینی ایجاد میکند که بتوانند در بزنگاههایی که ناباوران دینی با بهره جستن از نظام قدرت و به کارگیری خشونت آنان را در تنگناهای ناهمسان قرار دادند دگرزیستی را دنبال کنند. این جستار انگاره تقیه را در متون دینی با خوانش رواداری با سبک زیست میانمایگان همبسته دانسته است و تلاش کرد با روش تحلیلی با بهرهمندی از عقلانیت، اخلاق فایده انگاری و زیست میانمایگی انگاره تقیه را در گفتمان معصومان(ع) تبیین نماید. |
|
| واژه‌های کلیدی: تقیه، عقلانیت، روایت قرآن کریم، روایت معصومان(ع)، میانمایگی |
|
|
متن کامل [PDF 357 kb]
(310 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1400/2/10 | پذیرش: 1400/2/10 | انتشار: 1400/2/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
