«بغی» واژهای است مشترک میان سه حوزه شامل: دین، فقه و قانون. این واژه علیرغم اهمیت زیادی که در هر سه حوزه دارد، تعریف جامع و مانع، و مصادیق مشخصی در هیچ یک از آنها ندارد. در تعاریف ارائه شده در فقه و قانون بیشتر واژگان نیاز به تعیین مصداق و تحدید حدود دارند تا از هرگونه سوءاستفاده احتمالی جلوگیری شود. در تحقیق پیشِ رو برای استخراج معنی بغی افزون بر توجه به جایگاه فقهی این واژه از آیات قرآن و روایات معصومان – علیهمالسّلام – استفاده شده است. از منظر آیات و روایات و یا تفاسیر آنها، بغی آثاری دارد و باغی مصادیقی. در برخی کاربردهای واژه «بغی»، آثار بغی جایگزین معنی آن شده است. خلاف فقه و قانون که وقوع بغی را تنها علیه امام عادل و نظام قابل وقوع دانستهاند، آیات و روایات بغی علیه هر کسی اعم از ائمه معصومین –علیهمالسّلام-، خلفاء و حتی مردم عادی را محتمل الوقوع تقریر کردهاند. معنی واقعی و اساسی بغی که برخاسته از معنی ماوُضِعبه آن است، عبارت از «طلب توأم با تجاوز از حد» است که بر همه کاربردهای نسبی آن در آیات قرآن کریم و احادیث معصومان – علیهم السّلام- منطبق است.
Omidvar J, Motiy M. An Enquiry into the Concept of Baqhiy in Quranic Verses and Hadiths. 3 2021; 15 (29) :23-47 URL: http://pnmag.ir/article-1-1275-fa.html
امیدوار جنان، مطیع مهدی. مفهومشناسی بغی در آیات و روایات. پژوهشنامه قرآن و حدیث. 1400; 15 (29) :23-47